Ut was al heel lang geleje, datter un meske was dè ze Roojkapke noemde. 

Op unne kwaoje dag moest Roojkapke van zullie moeder naor Opa in Ut Waandelbos om kuukskes te gaon brenge die ze had vergète te haole bij d'n Allebert hèn. Affèn, Roojkapke ging op weg en had er goed de peej in omda ze net lekker naor Bik Brodder lag te kèke thuis,
"ik wou dattieje'n'ouwe mees ut aon zunne lip kreeg meej zun kuukskes", zeej ze. Mar goed, net dè ze op ut ènde van de Waandelboslaon komt zie ze in ene aon dun overkaant unne wolluf staon. Ze docht eerst nog dè ze Un djojntje teveul had gerokt, mar neej hor ut was toch echt unne wolluf
meej alles durrop en durraon. " Eej waor gaode gij naor toe", riep de
wolluf toen Roojkapke overstaak."
Eej izzun afkorting van ezel", zeej Roojkapke " en dan durbij, waor
ik naor toe gaoj dè gao oe gin flikker aon. "Goffer docht de wolluf,
die jeugd van tegeswoordigs is ok nie mir wèt nooit gewist is.
Intusse spaojerde Roojkapke flink deur, want zat nog wel meer te
doen.
De wolluf zette d'un achtervolleging in, want hij was nie van plan
om zun ège meej un klutje in ut riet te laote naoje. Plotsklaps
zaag ie in de verte, ongeveer bij de speulwaaj, un klein
arremetierig onverklaorbaor bewoont huske staon. Wachtus eve,dochtie bij
zun ège, daor woont toch dieje'n ouwe taort van un mareinisse! Ineens wis
de wolluf hoe de vurk in de steel stook, "Tuurlijk, en da kleine pokkejong
is zunne klèndochter." Alle stukskes van de puuzel viele ineens op z'n plek.
Meej gang ging de wolluf ut huske binne en vrat diejen opa op.
Toen dook tie meej gang in Opa's bed meej z'n eigeste klere'n'aon.
" wè zieker ut ik lèk wel unne schooier. Wè diejen wolluf natuurluk nie wis, was dè Roojkapke intusse in ut bos aon de praot was geraokt meej Hassanekus, die was weggelope bij dun pliesie. Dus lag de wolluf mar te waochte en te waochte, mar d'r gebeurde himmel niks! Nao un halluf uurke wierter dan toch eindelijk op de deur geklopt....
"Trek mar aon ut touwke dan gaot de deur vaneigus wel ope", zee diejen
wolluf. En wè denkte gullie wie ter binne kwaam, joawel unnen vent van de
Kao-Pee-En (KPN), die had unnen afspraok meej die ouw mees omdat'ie al un paor daoge last had van zunne verbinding. "Nou nou, wè ziede gij dur uit ", zeejt diejun mees. " Wè hedde gij grotu 'oge'", zeejt diejen KPN man. "Jè dè komt omdak zo van oe lilluk bakkus schrik, nou goed!", zeej diejen wolluf. " Enne die grote oore van oe, hoe komta'", vroeg diejen Kao-Pee-En mees wir. " Ja lustert es ff hier dè gao oe niks aon.", riep de wolluf. En ge het zon raore kleur.....", staomelde de monteur van de Kao-Pee-En."
Jè jè dè komt omdak wa ziekskus zè ", zeejt diejen wolluf " Ge komt over un paor daoge nog marrus trug." De wolluf kneeptum natuurluk azzun'ouwen dief, da begrepte wel. Mar afijn meej dèt diejen KPN-mees dun deur uit wouw gaon kwaam Roojkapke meej Hassan dun dam op. "
Och munne goeje god, docht de wolluf, daor heddut geneuk in de glaoze."
Nou Roojkapke zaag natuurluk meteen dètter strond aon de knikker waas en
begon gelijk te kwèke dad ut nie mooj meer was."
Wèster ammel gaonde'", zeejt diejen mees van de Kao-Pee-En. Diejun vuilen droplul van unne wolluf Heej ons Opa opgevrete gehad",zeej Roojkapke.
"Witte wè ", zeej Hassan " we snije diejen wolluf zunne pens ope.
Ik wit hoe dat dè moet, waant da hek ons pao vaok zat zien doen meej un
schaop." De KPN-mees stond ondertusse te kèke of tie van zunne geloof
afgepleurt woar. Afèn ze sloege diejen wolluf meej unne'n'asbak voor zunne
knoest, en Meej dat ie van zun eige raokte sneejen z'um himmel ope.En
jaowel daor sprong Opa naor buite, lèvent en wel! Zullie hebbe daornao
meej gaang diejen wolluf volgepleurt meej zwaore kaaje ut de tuin van Opa,
ennum zo in het kanaol geflikkerd. Nou en Roojkapke wier uitguhuwelukt aon Hassan, en Opa heej inmiddels unne relaosie meej diejen vent van de KPN!
De moraol van dit verhaol: Vergit bij dun Allebert Eijn oew kuukskes nie,