Mien opoe

 

 

 

 

 

 

Stil zit mien opoe mit hannen in de schoot.

t Kooltje in d’stoofe waarmt heur kòlle vout.

Ik kiek noar heur, en k vroag mie of: “ woar denkt ze nou toch aan.”

t Gezicht zo laif , mie zo vertrouwd is strak de ogen daip.

Ik schoef mien stoul wat dichter bie, en zachte vroag k den.     

“Wat scheelt der aan doe bist zo stil, zo ken ik die ja nait.”

Ze pakt mien haand en kikt mie aan, en mit heur zachte stem

begunt ze te vertellen van hou het heur verging.

 

Zo verteld ze over vrouger, van heur jeugd nait altied mooi.

Van de zörgen om man en kinder, twije haar ze al begroam.

 Ook het ze twij kinder groot brocht van heur zeun dij schaaiden was.

En van heur dochter in Auströlie, en dij klaainkinder dij ze nooit zag.

Ook verteld ze van mien voader dij was d olste van t hail spul, 

How hai jong en staark heur optol en n danske mouk mit heur.

Opoe zit mor deur te proaten en heur ogen kriegen weer glans,

om de mond vöm zuk weer rimpels, in heur stem klinkt weer n lach.

Opa komt d koamer binnen en wie waiten wat dat betaikend,

 kovvie drinken mit zien olske, mor t wotter kookt nog nait.

 

Ik stoa op en geef mien opoe n hail dikke smok.

Opa kikt, en vragt “woar is dat veur?”

Mor hai wordt t nait gewoar,

dit gesprek was van ons baide .

ain gehaaim dat was wel kloar.

 

“k Denk nog voak n moal aan vrouger,

aan mien jeugd zo zunder zörgen.

En noatuurlk aan mien grootòllen.

Laifers waren t stok veur stok”.

 

Alberta T van Dijk Imminga.
Klaindochter van opoe Grietje Imminga de Lange
Oet verhoaltje