‘t Pittje
Joakob zien voader het n pittje kocht, n mooi jong daaierke,
mit vaaier slanke baintjes onder zien pokkeltje.
“Mòst ains kieken Joakob wat k op t adrilntjemaat kocht heb.”
Joakob kikt mor zegt niks, “nou? hou liekt e die tou?”
“Och k wait nait zo te zain is t n mooi daairke.”
“Joa? en? wat scheelt d’r den aan?” wil voader waiten.
“Hai liekt mie wat zenuwachtig” zegt Joakob.
“Och dat komt wel goud, hai mout ook eerst nog wat wennen,
en is e ainmoal wendt, den most mor ains wat zain mien jong.”
“Joa joa dat zel den wel zo wezen” zegt Joakob: mor gerust
is e der nait op.
In hoes verteld Joacob van ‘t pittje.
Hindertje zien vraauw dij net aan t eten koken is keek om aan.
“Loat dien voader zien lol, doe waist dat e stoapel is op peerden,
en misschien vaalt aalmoal ja wel tou.”
“Loaten we dat den mor hopen” zegt Joakob, en pakte d kraante.
Aanderdoags al vroug in de mörgen stof voader bie Joakob en
Hindertje keuken in, hailmoal overstuur.
“Och jong kom gaauw mit t peerd is oetbroken.”
Gaauw schut Joakob zien olle bokzem aan, graaide zien
blauwboantje van spieker en doar goan ze, op jacht achter t peerd aan, want kriegen zöllen ze hom, wèlwas hier aigenlieks boas? peerd nait vanzulfs.
Mor ‘t pittje doch doar hail aans over, want vrijwezen was
mooier dan in t gruinlaand tussen t stiekelwier.
Joakob zien vraauw en ain van zien kinder kieken ze noa.
“As dat mor goud òflopt moeke” zegt t wicht.
“Joa? dien voader en opa loaten zok der zomoar nait onder
kriegen, dij zetten deur tot ze t daairke weer achter t stiekelwier hebben.”
“Geleuf mie mor, ik ken dij baaide kerels.”
t Lopt al tegen middag en voader en opa bin nog in gain velden òf wegen te zain.
“Woar blieven dij wel, der zel toch niks aargs mit ze wezen” t wicht spitst d oren en lustert of ze wat aan kommen heurt.
En joa, in d verte klinkt t geluud van peeriezers
Gaauw ropt ze heur moeke en mit ze baaide ston ze op dam uit te kieken noar voader en opa:, zellen ze t peerd ook bie zok hebben?
t Geluud van klepperende peeriezers komt aal dichter bie.
En joahur doar kommen ze aan.
Mor wat is dat, t liekt wel of t peerd op hol sloagen is,
joa? En hai het d gang der oardeg in.
Voader hangt aan teugels en sleepte over de weg .
Opa rit op fiets der noast en bölkt “hoal vast! hoal vast!.”
As t peerd oetroast is en endelk stil staait zit voader onder de boeln en bulten, en zit der gain knoop meer aan zien boantje, knijen bin deur d boksem:, en zien handen!, doar zit gain vèl meer op.
Mor ’t pittje is kalm en mot weer t gruinlaand in.
Moeke kikt heur dochter aan en zegt: “hest zeker wel deur
dat de aanholder wint.”
En mit n lag om heur mond verbindt ze d stôkkende vingers van
mien voader.
(n woar gebeurd verhoal van mien voader Jacob Reint Imminga (foto) en opa Luppo Reint Imminga)
Alberta T. van Dijk-Imminga